Το 2007 επιτέθηκα και πάλι κατά του συστήματος. Οι άνθρωποί μου βρέθηκαν με στημένα κατηγορητήρια προ προφυλακίσεων. Ώστε να “καθαρίσει” τότε ο ανταγωνισμός στον βρώμικο χώρο των ιατρικών εξοπλισμών.
Κατάλαβα και τότε ότι έπρεπε να μπω μπροστά και πάλι προσωπικά εγώ. Για να τους σώσω.
Έτσι και έκανα. Με μηνύσεις μου κατά τριών ειδικών ανακριτών, τριών αντεισαγγελέων του Αρείου Πάγου και του ιδίου του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Μήνυση τότε κατά του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Μήνυση και τώρα…
Οι άνθρωποί μου τελικά πέρασαν από τις ανακρίσεις με κατηγορίες για τρις ισόβια χωρίς ούτε έναν περιοριστικό όρο. Ανακρίσεις που κράτησαν χωρίς υπερβολή ελάχιστα λεπτά, ενώ ο εισαγγελέας γνωμοδοτήσεων δεν μας άφησε ούτε στο γραφείο του να μπούμε. Μας είπε ότι είχε καταλάβει.
Και φυσικά, στα τριμελή εφετεία κακουργημάτων όλοι οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν με μένα πάντα στον υπερασπιστικό τους ρόλο, τον οποίο υπηρέτησα πιστά και με πάθος μέχρι να ακουστεί το “αθώοι”.
Εμένα όμως ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, έχοντας όπως και τώρα οι εισαγγελείς της ομαδούλας στην Ευελπίδων της Σωτηρίας Παπαγεωργακοπούλου με τις “ευλογίες” του νυν Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (με τη συμμετοχή πλέον και του εισαγγελέα εφετών που κατάφερε να συντάξει κατηγορητήριο με ένα ψηφιακό δίσκο χωρίς απομαγνητοφώνηση -ακόμα να μου επιδοθεί…), ΚΑΙ το πεπόνι ΚΑΙ το μαχαίρι, ζήτησε και καλά τον ποινικό έλεγχό μου, προδικάζοντας φυσικά το αποτέλεσμα του ελέγχου.
Πράγματι σε χρόνο ρεκόρ, με συνοπτικές διαδικασίες, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ (…), η εισαγγελέας πρωτοδικών, η αντίστοιχη του σημερινού Ελευθεριάνου, μου άσκησε ποινική δίωξη για κατ’ εξακολούθηση ψευδή καταμήνυση εισαγγελικών και δικαστικών λειτουργών. Όπου ο ένας εκ των εισαγγελικών λειτουργών ήταν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που είχε ζητήσει τον ποινικό έλεγχό μου !! Κατά το “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει” ή τα του πεπονιού με το μαχαίρι…
Απλά, η τότε εισαγγελέας πρωτοδικών κράτησε τυπικά τα προσχήματα και δεν την έστειλε απευθείας στο Εφετείο λόγω της ειδικής δωσιδικίας, αλλά διέταξε προανάκριση στην οποία με κάλεσε η να απολογηθώ στην ίδια στο κτίριο 16 της Ευελπίδων.
Φυσικά της πήγα όλα εκείνα τα στοιχεία που αποδείκνυαν κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο και απόλυτο της αθωότητά μου αλλά ήταν προφανές ότι αυτό …μικρή σημασία είχε.
Παραπέμφθηκα στο Εφετείο και από εκεί απευθείας στο ακροατήριο χωρίς ο εισαγγελέας εφετών να καλέσει με την απευθείας κλήση τους εισαγγελικούς και δικαστικούς λειτουργούς τους οποίους κατά το “κατηγορητήριο” που συνέταξε εγώ είχα υποτίθεται ψευδώς καταμηνύσει. Δηλαδή με δύο λόγια, ήταν μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις, αν όχι η μοναδική, όπου οι εισαγγελείς κινήθηκαν αυτεπάγγελτα για το αδίκημα της ψευδούς καταμήνυσης (αφού ακόμα και σε κραυγαλέες ψευδείς καταμηνύσεις δεν ασχολούνται, ενώ οφείλουν να το κάνουν, και το αφήνουν στους παθόντες), και σίγουρα η μοναδική ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο όπου παραπέμπεται σε δίκη κατηγορούμενος επειδή έβλαψε κάποιον, αλλά αυτός ο κάποιος, ο παθών δηλαδή της πράξης, να μην καλείται στο ακροατήριο !!
Εν τω μεταξύ βεβαίως, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, ενημερώθηκε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών για την ασκηθείσα σε βάρος μου ποινική δίωξη, και μου ασκήθηκε η αντίστοιχη πειθαρχική, η οποία και πάλι σύμφωνα με τα προβλεπόμενα ανεστάλη μέχρις της εκδόσεως αμετακλήτου αποφάσεως επί της ποινικής σε βάρος μου διαδικασίας.
Όπως γίνεται και σήμερα.
Ένας δικηγορικός σύλλογος ο οποίος εκώφευε στις έγγραφες εκκλήσεις μου για την παρέμβασή του στα ανακριτικά εγκλήματα και στην αντιμετώπιση που είχε από τους εκπροσώπους της εισαγγελικής αρχής δικηγόρος μέλος του.
Η δίκη στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων, στο οποίο παραπέμπομαι …καλή ώρα και τώρα, άρχισε την 6η Φεβρουαρίου 2011, ημέρα Παρασκευή.
Τότε στο Α΄ Τριμελές Εφετείο. Σήμερα παραπέμπομαι στο Β΄.
Μέχρι να περάσω και από τα επόμενα έχω καιρό…
Ζήτησα να κληθούν οι “παθόντες”. Το δικαστήριο επιφυλάχθηκε να αποφασίσει και διέταξε την πρόοδο της δίκης, με μία εισαγγελία πυρ και μανία μαζί μου και όλους τους εισαγγελικούς και δικαστικούς λειτουργούς που είχα μηνύσει να είναι εν ενεργεία.
Ο μισός Άρειος Πάγος έβραζε εναντίον μου.
Υπήρχε όμως και ο άλλος μισός…
Η πρόεδρος, όταν υπέβαλα το αίτημα για κλήση των “παθόντων”, μου είπε “επιφυλασσόμαστε, ούτως ή άλλως δεν έχετε αποδεικτικά στοιχεία να προσκομίσετε;”.
Της απάντησα ότι φυσικά και έχω και μου ζήτησε να αρχίσω. Άφησα στην έδρα την δικηγορική ταυτότητά μου και είπα στους τρεις εφέτες ότι αν με βρουν κάπου λάθος, όχι να έχω γράψει κάτι σκόπιμα ψευδές αλλά λάθος, να με καταδικάσουν και εγώ ο ίδιος θα επέστρεφα την ταυτότητά μου στον δικηγορικό σύλλογό μου.
Αν όμως.
Αν…
Επί ώρες ουσιαστικά δεν απολογούμην αλλά κατέθετα ως μάρτυρας κατηγορίας κατά των εισαγγελικών και δικαστικών λειτουργών, τους οποίους ο εισαγγελέας που συνέταξε το “κατηγορητήριο” προφανώς και προστάτευσε παραλείποντας να τους καλέσει όπως ήταν και το απολύτως αυτονόητο ότι έπρεπε να κάνει.
Εννοείται ότι η εισαγγελέας εξαπέλυσε κεραυνούς εναντίον μου στην πρότασή της και ζήτησε την καταδίκη μου.
Ευτυχώς εν τω μεταξύ είχε καταργηθεί η θανατική ποινή…
“Ακόμα και σήμερα ήρθε αμετανόητος”, είπε “αγανακτισμένη !
Κατά τη γνώμη της έπρεπε να έρθω …μετανοημένος που έπραξα το ιερό υπερασπιστικό καθήκον μου και είπα την αλήθεια…
Μάλιστα, κάποια στιγμή ενώ ανέπτυσσε την πρότασή της κόμπιασε. Κοιτούσε τις σημειώσεις της. Και κάπου έχασε τις γραμμές.
Και τότε της είπα:
“Κοιτάτε αυτά που σας έχουν γράψει από τον Άρειο Πάγο να πείτε; και μπερδέψατε τις γραμμές; Δεν τα θυμάστε απέξω;”…
Μάλιστα, η εισαγγελέας αυτή εξέπληξε ακόμα και την πρόεδρο του δικαστηρίου όταν αφού ολοκλήρωσα εγώ την απολογία μου μετά από ώρες και έχοντας καταθέσει ένα τεράστιο όγκο στοιχείων, τη ρώτησε θεωρώντας αυτονόητη την απάντησή της “θέλετε να επιφυλαχθείτε και να δείτε τα στοιχεία πριν προτείνετε;”, και αυτή της απάντησε ότι ήταν …πανέτοιμη.
Εννοείται ότι ήταν.
Ήταν από πριν όμως…
“Μα είναι πολλά αυτά που κατέθεσε”, επέμεινε η πρόεδρος.
Τίποτα αυτή. Είχε έρθει “προετοιμασμένη” και το έδειχνε κιόλας…
Το δικαστήριο αποσύρθηκε για διάσκεψη για να εκδώσει αποφάσεις, μεταξύ των οποίων και τη δική μου η οποία είχε τον αριθμό 10.
Όταν βγήκε άρχισε να εκφωνεί τις αποφάσεις, πέρασε το νούμερο 10 και άρχισαν τότε όχι εγώ αλλά όλη η υπόλοιπη κατάμεστη αίθουσα, διάδικοι και δικηγόροι, να ρωτάνε τι έγινε με την 10 !!
Τότε η πρόεδρος είπε ότι δεν μπόρεσαν να βγάλουν απόφαση και ότι η δίκη θα συνεχιζόταν την Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2011.
Πράγματι, με την αίθουσα κατάμεστη και πάλι και με τον κόσμο να έχει πλημμυρίσει τον διάδρομο έξω από αυτήν, στις 9 Φεβρουαρίου ανεβαίνει η έδρα. Οι τρεις εφέτες. Και …αποσύρονται και πάλι για διάσκεψη…
Και βγαίνουν.
“Κύριε Αντωνιάδη, μπορείτε να σηκωθείτε;”, μου είπε η πρόεδρος απευθυνόμενη σε μένα.
Σηκώθηκα.
Ανέβηκα στο εδώλιο.
“ΟΜΟΦΩΝΑ Α Θ Ω Ο Σ” !!
Και το ιστορικό αυτό, το πολύ διδακτικό για το σημερινό σύστημα ιστορικό αυτό, θα το τελειώσω με αυτά που μου είπε χαμογελώντας μετά την ανακοίνωση της αθωωτικής απόφασης η πρόεδρος του δικαστηρίου Ελέσα Χαραμουντάνη, και τα σημαδιακά και προφητικά, όπως πια αποδεικνύεται, λόγια που της είπα εγώ.
“Κύριε Αντωνιάδη, όπως ακούσατε, σας κρίναμε ομόφωνα αθώο. Μία παράκληση όμως μετά και την απόφαση αυτή. Την επόμενη φορά να είστε …πιο συγκρατημένος”…
Και εγώ της απάντησα:
Κυρία πρόεδρε, καταλαβαίνω πόσο δύσκολη ήταν η απόφασή σας αυτή.
Όμως…
Διαπιστώνοντας τι έγινε εδώ και αθωόνοντας με, θα περίμενα κάτι άλλο από εσάς. Όχι για το τι θα κάνω εγώ την “επόμενη φορά'” αλλά να ΜΗΝ ΥΠΑΡΞΕΙ επόμενη φορά. Γιατί αν υπάρξει επόμενη φορά, κυρία πρόεδρε, σας διαβεβαιώνω ότι θα κάνω τα ίδια και περισσότερα αν χρειαστεί…
Και η “επόμενη” αυτή φορά ήρθε. Μετά από δέκα χρόνια.
Γιατί όπως φαίνεται με κάποιον τρόπο, για κάποιο λόγο, ήμουν προορισμένος για αυτή την “επόμενη φορά”.
Για τη μάχη απέναντι στη μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία του ελληνικού έθνους…
Αυτά…
Υ.Γ.1 Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών; Που δεν με υποστήριξε τότε ποτέ μέχρι και τη δίκη μου;
Μετά από πολλές αναβολές μέχρι να ολοκληρωθεί η ποινική διαδικασία, παρουσιάστηκα για τελική φορά στο Πειθαρχικό Συμβούλιο. Εκεί δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα τους πήγαινα αθωωτική απόφαση με όλα αυτά τα οποία είχα καταγγείλει, παραβάσεις καθήκοντος και κακουργηματικές καταχρήσεις εξουσίας, σε βάρος εισαγγελικών και δικαστικών λειτουργών, μέχρι και του ιδίου του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, εναντίον του οποίου είχα καταθέσει μάλιστα δύο μηνύσεις και ο διάλογός μας στον τέταρτο όροφο του κτιρίου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έχει αφήσει εποχή και ακόμη τον θυμούνται οι γραμματείς που εργάζονται μέχρι σήμερα στον Άρειο Πάγο.
Όταν κατέθεσα την αθωωτική απόφαση έπεσαν από τα σύννεφα.
Και τότε, ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ, άρχισαν να με επαινούν για την τόλμη μου, το πάθος και την αυταπάρνηση με την οποία υπερασπίστηκα τους ανθρώπους μου και το Δίκαιο.
Ήταν όμως πια αργά για επαίνους.
Πολύ αργά…
Δείτε το πάλι και εμπεδώστε το…
Υ.Γ.2. Έχω σβήσει από την απόφαση τις διευθύνσεις μου τότε γιατί ικανά τα έχω τα κανάλια να στείλουν κόσμο και εκεί και να ενοχλήσουν τους ανθρώπους !
Παρακαλούμε συνδεθείτε για να σχολιάσετε