Ο κορονοϊός είναι ένα μεγάλο τεστ.

Το απόλυτο τεστ για όλους και για όλα. Για τις κοινωνικές σχέσεις. Μα πάνω απ’ όλα τις ανθρώπινες, τις πολύ προσωπικές σχέσεις.

Είναι η ώρα της κρίσης. Η ώρα που θα κριθεί εάν έκαναν καλά ή όχι όταν στάθηκαν δύο άνθρωποι ο ένας απέναντι στον άλλον και επικύρωσαν την απόφασή τους να ζήσουν για πάντα μαζί.

Όταν ορκίστηκαν πίστη, αγάπη και αφοσίωση ο ένας στον άλλον ενώπιον Θεού, ενώπιον δημάρχου, σε μία κόλλα χαρτί…

Δυστυχώς, πέπρωται οι περισσότεροι να αποτύχουν σ’ αυτό το τεστ.

Γιατί αυτός ο ιός δεν προσβάλλει τα ανθρώπινα κύτταρα. Αυτός ο ιός καταρρίπτει τις συμβατικότητες.

Αυτός ο ιός βγάζει στην επιφάνεια ό,τι είναι καλά κρυμμένο πίσω από τις επιφάσεις, τα ψέματα και την υποκρισία.

Αυτός ο ιός ξύνει την επιφάνεια των σχέσεων και εμφανίζει τη σκουριά που ήταν κρυμμένη κάτω απ’ αυτήν και τις σκότωνε…

Για τον ιό αυτό δεν υπάρχει φάρμακο. Δεν υπήρχε ποτέ και ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ…

Αυτός ο ιός όμως δεν είναι θανατηφόρος για τις σχέσεις αυτές.

Δεν μπορεί να είναι. Γιατί ο θάνατος έχει συμβεί ήδη.

Ο ιός γράφει απλά τον επικήδειο…

Οι περισσότεροι θα βγούνε από την καραντίνα αυτή διαφορετικοί άνθρωποι στις σχέσεις τους. Έτσι θα νομίζουν τουλάχιστον. Στην πραγματικότητα θα βγούνε αυτοί που πραγματικά ήταν όλο αυτό το καιρό. Στιγματισμένοι από τα σημάδια των καιρών.

Όταν θα βγούνε θα συνειδητοποιήσουν ότι όλο αυτό το καιρό ζούσαν σε μία άλλη καραντίνα. Πολύ πιο βαριά. Χωρίς τέλος…

Αυτήν της καρδιάς τους, του μυαλού και της ψυχής τους…

Στην εικονική πραγματικότητα της κατ’ επίφαση ευτυχίας που στην πραγματικότητα ήταν τεχνητή, φτιαγμένη στο εργαστήριο του ίδιου αυτού του διαβόλου.

Δεν θα νικηθούν από τον κορονοϊό. Ήταν ήδη νικημένοι. Προσποιούντο ότι δεν το ήξεραν.

Τις σκέψεις αυτές τις έκανα χθες το βράδι. Όταν κοίταζα στα μάτια τη γυναίκα με την οποία από την πρώτη στιγμή που ανταλλάξαμε τα πρώτα μας λόγια, το μαγικό εκείνο πρωινό της Ρόδου της 16ης Ιουλίου, πριν 31 χρόνια (συγγνώμη Μαριάννα, αυτή τη φορά θα τα γράψω τα χρόνια), ήξερα ότι θα ανταλλάξω μαζί της και τα τελευταία μου…

Γιατί από την πρώτη εκείνη στιγμή αναπτύξαμε μαζί τα πιο ισχυρά αντισώματα για να αντιμετωπίσουμε όποιον ιό θα μας επιτίθετο, όσο ισχυρός και αν ήταν. Να αντιμετωπίσουμε τη φθορά του χρόνου και να κάνουμε την πρώτη εκείνη στιγμή να τη ζούμε για πάντα μετά τη Ρόδο.

Στα χρόνια που πέρασαν, στα ανέμελα χρόνια στο καταφύγιο της Αράχωβας, στην Πάρο, την Σκόπελο ή τη Τζια, στη Βιέννη, το Παρίσι ή τη Βενετία, στα πρωινά, τα μεσημέρια, τα απογεύματα και τις νύχτες μας, στον πρώτο μας σκύλο, στο πρώτο μας αυτοκίνητο, στο γάμο μας στο Ψυχικό, στις μαγικές εκείνες στιγμές που ο ίδιος ο Θεός μας ειδοποίησε ότι μας στέλνει το γιο μας, στις ημέρες του ΙΑΣΩ και την υπέροχη ζωή μας μετά απ’ αυτές, στη βάπτιση στο κτήμα Πεντελικόν, στα σπίτια που ζήσαμε στο Ψυχικό, την Εκάλη ή τον Διόνυσο, στα χρόνια του παιδικού σταθμού και του νηπιαγωγείου, στα μαθητικά χρόνια, τις κοινές στιγμές μας και τα ταξίδια που κάναμε όλοι μαζί.

Στο χθες, το σήμερα, το αύριο και για πάντα.

Ιούς αντιμετωπίσαμε από την πρώτη στιγμή, φανερούς ή μη, καλυμένους πίσω από ψεύτικα χαμόγελα και υποκριτικά λόγια. Τους αντιμετωπίσαμε με αντισώματα φτιαγμένα από τα ισχυρότερα χημικά συστατικά. Αυτά της απέραντης αγάπης, του αληθινού έρωτα και της πραγματικής φιλίας.

Γιατί η συνταγή της ευτυχίας για ένα ζευγάρι προϋποθέτει και τα τρία αυτά υλικά για να πετύχει. Με αυτά υπερασπιζόμαστε τα τείχη που χτίσαμε, και ιοί, λιγότερο ή περισσότερο ισχυροί, προσπάθησαν να γκρεμίσουν.

Αυτά τα υλικά ανακαλύψαμε εκείνο το πρωινό της 16ης Ιουλίου και εμβολιαστήκαμε με αυτά στις 28… Και σφραγίσαμε το εμβόλιο αυτό ένα μήνα μετά, στις 24 Αυγούστου 1989. Το ισχυρότερο εμβόλιο στον κόσμο αυτό.

Οι ιοί εμφανίζονται μασκαρεμένοι. Εμφανίζονται σαν τις Σειρήνες της Οδύσσειας, εμφανίζονται με μανδύα φτιαγμένο από τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα πάθη, το φθόνο και την κακία. Τα αποκρουστικότερα στοιχεία στα σκοτεινότερα μέρη της αβύσσου της ανθρώπινης ψυχής.

Αυτό το εμβόλιο, με το οποίο εμβολιαστήκαμε τότε, δεν χρειάστηκε να το επαναλάβουμε ποτέ, γιατί κρατάει για πάντα. Στη ζωή αυτή και μετά απ’ αυτήν…

Ο τελευταίος ιός είναι ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους. Γιατί η χημική σύσταση αυτού του ιού περιέχει τα στοιχεία όλων των ιών μαζί. Όλων των ιών που μπορούν να απειλήσουν ανά πάσα στιγμή την ευτυχία δύο ανθρώπων. Δύο ανθρώπων που αποφάσισαν να ζήσουν μαζί για πάντα.

Είναι ένας ιός που αποκαλύπτει την αλήθεια και ξεγυμνώνει την πραγματικότητα. Και αυτή η γύμνια τις περισσότερες φορές είναι πολύ άσχημη. Είναι αποκρουστική.

Ο ιός αυτός βάζει εισαγωγικά στην ευτυχία. Μια για πάντα. Εισαγωγικά που υπήρχαν στη βαριά αυτή λέξη και κανείς δεν έβλεπε…

Ο ιός αυτός δεν μπορούσε να εξαιρέσει εμάς. Ήρθε και στη δική μας πόρτα και μας τη χτύπησε.

Όταν εμφανίστηκε όμως, δεν του κλείσαμε την πόρτα μας.

Του την ανοίξαμε.

Τον υποδεχθήκαμε.

Και του κάναμε το τραπέζι…

Μακάριοι όσοι έκαναν το ίδιο…